Goede morgen God,

Ik zit weer eens achter mijn computer, alleen met mijn gedachten en zorgen. Mijn gedachten gaan iedere keer terug naar mijn jeugd, die ik niet zo positief heb ervaren. Ik heb altijd het idee dat mijn ouders en dan vooral mijn vader mij liever niet had gehad. In mijn jeugd heb ik heel weinig aan mijn vader gehad, hij was altijd te moe om iets met mij te doen. Mij stimuleren iets in de sport te gaan doen was er niet bij, mee naar het voetballen b.v. mocht ik nooit. Gaan fietsen met mij, zoals hij dat met mijn oudere broers en zusters deed, was voor mij niet weggelegd. Op vakantie gaan was niet aan de orde, hij nam niet eens zijn vakantiedagen op. Werken, werken en nog eens werken. Ja voor de pastoor had hij alle tijd en voor het werk in de parochie was altijd tijd en ruimte al koest hij zijn eten ervoor laten staan.

Ik kreeg langzaam aan een grote hekel aan hem. Hij kon vreselijk chagrijnig zijn vooral naar mij toe. Er is een periode geweest dat we geen woord tegen elkaar zeiden als we s morgens aan tafel kwamen.
Later, toen ik aan een werkkring toe was, hoopte ik wat meer steun van hem te kunnen krijgen maar dat was teveel gevraagd. Hij had een goede baan als hoofd-vertegenwoordiger en ik wilde graag als vertegenwoordiger gaan werken. Ik solliciteerde, ook bij zijn werkgever, naar diverse banen. Ik hoopte dat hij me zou helpen en onder zijn leiding opgeleid zou kunnen worden. Maar via, via heb ik gehoord dat hij als leidinggevende een negatief advies had gegeven over mijn sollicitatie. Ik ben toen bij een ander bedrijf aangenomen. Ik ben nu 71 jaar maar het zit me nog steeds vreselijk dwars.
Daarnaast hebben mijn vrouw en ik weinig geluk in ons leven gekend. Mijn vrouw is al haar hele leven cpod-patient. Heeft het bij tijden heel erg benauwd. Lopen al jaren bij diverse specialisten.
Tot overmaat van ramp krijg ik een hersentumor, wordt daaraan geopereerd en houd er een suikerziekte aan over. We hopen daarmee dat we wat gezonder kunnen leven maar nee dat kan niet want mijn vrouw krijgt weer klachten en belandt weer in het ziekenhuis. Later krijg ik een nierprobleem en komt er darmkanker bij. Die kanker wordt weggenomen maar dat houdt weer in dat ik niet meer in aanmerking kom voor een nieuwe nier. Problemen, problemen.

Ja al die toestanden proberen we met zijn tweeen te dragen en vaak lukt het ook maar soms wordt het teveel. We hebben veel gebeden en gehoopt op wat meer geluk en gezondheid maar ik heb het idee dat we teveel verwachten van ons gebed. Ook hebben we vaak met ons probleem bij Maria aangeklopt maar naar ons gevoel tevergeefs. We verliezen zo weel heel veel vertrouwen in ons geloof en ook in God.
Als Hij dan zoveel met ons op heeft, en zelf zegt, vraag en je wordt gegeven. Nou ja bij een ander misschien maar niet bij ons. Soms wordt ik heel boos en vloek ik en scheld ik omdat ik het niet meer zie zitten. Ik wil graag dat Hij me helpt maar ik heb het gevoel dat Hij me niet eens hoort. Ik ben al zover afgedwaald dat we zondags al niet meer naar de kerk gaan terwijl ik vroeger altijd ging, maar ik kan het nu niet meer opbrengen daarheen te gaan. HELP me nu eens om de problemen van het leven te overwinnen en nog een aantal jaren wat meer geluk te kennen, ook voor mijn vrouw. Het enige dat we hebben en waar we heel gelukkig mee zijn, zijn onze twee pracht dochters en drie heerlijke kleinkinderen. Maar we kunnen door onze lichamelijke klachten niet de opa en oma zijn die we zo graag zouden willen zijn.
Wat moet ik toch doen om gehoord en verhoord te worden. Ik weet het niet meer.

Een wanhopige verdwaalde.